Stało się to, na co nastawiałam się od dłuższego czasu. Z racji tego, że moja współautorka zrezygnowała z prowadzenia blogów, ten również stanął pod znakiem zapytania. Zdecydowałyśmy jednogłośnie.
Blog zostaje porzucony.
Ikula nie ma weny do kontynuowania opowiadań, a ja (poza brakiem weny) nie widzę sensu w prowadzeniu tego samej. Bez niej to jak morze bez wody... pusty basen uosabiający chaos.
Nie będę przytaczać tego, co Ikula napisała na swoich blogach. Dobrze wiecie, dlaczego postanowiła odpocząć. Rozumiem ją i wspieram, jednak nie widzę sensu, aby dalej prowadzić to opowiadanie samodzielnie. Zaczynając od mojego nikłego zapału bez niej, kończąc na prawach autorskich pierwszych rozdziałów.
Dziękujemy za mnogość komentarzy, wiele dobrych słów i wiarę. Dziękujemy Miliko za pomysł na pierwsze (i ostatnie) opowiadanie. Dziękujemy za to, że jesteście i trwacie, nie tylko tutaj, ale także na innych naszych tworach.
Prośba do Ciebie, Ikula. Mam nadzieję, że jeszcze kiedyś napiszemy coś razem. Dziękuję Ci za wspaniałe chwile spędzone przy klawiaturze. Bez Ciebie by mnie tu nie było.
Mam nadzieję, że zrozumiecie naszą decyzję.
Pozdrawiamy ciepło
Ikula&Patka
