Prolog

Szedł słabo oświetloną uliczką. Jego postać spowita była w mroku. Kaptur czarnej bluzy rzucał cień na bladą twarz, nie pozwalając innym jej dojrzeć. Mimo tego, że księżyc świecił, a lampy uliczne zostały niedawno włączone, wzrok przechodnia dalej pozostawał ukryty. Świeże, wieczorne powietrze niosło odgłos ciężkich kroków i tylko od czasu do czasu można było usłyszeć warkot silnika przejeżdżającego samochodu. Jednakże chyba lepiej dla innych, że wygląd nieznajomego pozostawał tajemnicą. Mimo iż rysy twarzy wydawały się być szlachetne, a sam ich właściciel przystojny i wysportowany, to spojrzenie potrafiło zmrozić nawet najcieplejszą duszę.

Czarnooki, tak na niego mówili.

Kierował się do miejsca, które odwiedzał dość rzadko. Niewielki szyld z napisem „Pub” zbliżał się z każdą sekundą. Chyba tylko w takich chwilach miał bliższy kontakt ze światem zewnętrznym. Wolał spędzać czas ze zwierzętami. Posiadał własną, niewielką stajnię i kilka koni. Zawsze miał wrażenie, że ich ciemne oczy, tak podobne do jego własnych, przeszywają mu duszę na wskroś.

Przekroczył próg tego dosyć odpychającego miejsca. Często zaglądały tu nieprzyjemne typki: bandyci, dresiarze, okoliczne żuliki. Jego miasteczko było niewielkie i wszyscy się tu nawzajem znali.

Kiedy podniósł wzrok, wesoły gwar umilkł. No tak.., ludzie lubią plotkować, to właśnie dlatego nie mają o nim zbyt dobrego zdania. Właściwie, to go nienawidzą. Nie potrafią zrozumieć tego, że jest typem samotnika. Wymyślają niestworzone historie o nim i jego rodzinie. Uważają, że sprzedał duszę diabłu, dlatego, że przeżył jako jedyny ze swojej rodziny. Najgorsze jest jednak to, że wszyscy którzy tu mieszkają, nie mają pojęcia, co wydarzyło się czternaście lat temu. Chyba tylko on sam dobrze zapamiętał ten dzień, mimo, że był sześcioletnim dzieckiem.

Podszedł do lady, usiadł na wysokim krześle i zamówił to co zwykle. Zignorował krzywe spojrzenie barmana. Był weekend i miał prawo sobie odpocząć. Zaciągnął się łykiem korzennego piwa i westchnął. Rozmowy na sali stały się zdecydowanie cichsze. Czasem zdarzyło mu się wyłapać czułym słuchem swoje nazwisko. Nie miał wątpliwości, że rozmawiają właśnie o nim. Nagle jeden z mężczyzn zaczął mówić całkiem głośno.

- Dlaczego mamy go tolerować!? - Krzepki brunecik, syn rzeźnika, jeden z odważniejszych chłopów był już nieco wstawiony. - On straszy nasze dzieci! Dezorganizuje nasze miasto! Po co nam to! Powinien się stąd wynieść!

Wszyscy podnieśli na niego zaszokowane spojrzenia. Znów zapadła pełna napięcia cisza. Mężczyzna siedzący przy barze, uśmiechną się mrocznie pod nosem i upił kolejny łyk alkoholu.

- Nie ignoruj mnie! – krzyknął awanturnik i uderzył pięścią w stół. Kufle które stały najbliżej się przewróciły, a między szklanymi naczyniami popłynęły niewielkie strumyczki piwa. W sali dało się słyszeć okrzyk sprzeciwu jednego z obecnych, który właśnie został pozbawiony zakupionego przez siebie trunku.

Mężczyzna w kapturze oparł łokcie o ladę i nie zwracał uwagi na podniesiony głos pijaka. Przechylił kufel, i wypił ostatnie krople napoju, które pozostawiły po sobie nutkę korzennego smaku. Położył na blacie kilka monet, wstał i ruszył do wyjścia. Zastanawiał się, dlaczego musi znosić obelgi i spojrzenia tych ludzi tylko po to, aby napić się trochę dobrego piwa.

- Patrzcie, jaki skubany! Uciekasz, co!? Taki sam jak ojciec, mogę się o to założyć… on też był tchórzem, i nic nie wartym ścierwem! – Ludzie którzy to usłyszeli, zamarli w bezruchu. Modlili się w duchu o to, aby mężczyzna wyszedł i puścił te oskarżenia mimo uszu. Niestety, na to było już trochę za późno…

Czarnooki zsunął z głowy kaptur i powoli odwrócił się w stronę tłumu. Wszyscy osłupieli, gdy zobaczyli, wściekłe, ostre i lodowate spojrzenie czarnych jak smoła oczu.

Rozsierdzony obelgą mężczyzna szybkim krokiem podszedł do śmiałka i bez zbędnych słów wziął zamach. Przyłożył mu w nos, a do uszu gapiów doszedł nieprzyjemny chrzęst łamanej kości. Nikt nie miał odwagi choćby pisnąć, żeby przypadkiem nie narazić się przerażającemu mężczyźnie.

Syn rzeźnika zatoczył się na pobliski stolik i zasłonił ręką nos. Po ustach i brodzie ciekła mu ciemno czerwona krew.

- Nigdy więcej nie obrażaj mojej rodziny. - Jego ton głosu był jeszcze gorszy niż spojrzenie. Zakrwawiony chłopak już nic więcej nie powiedział. Struchlał ze strachu.

Mężczyzna zarzucił kaptur z powrotem na głowę i odwrócił się w stronę wyjścia. Wrzał w nim ogień. Nagle zdał sobie sprawę, że powracanie do wydarzeń przeszłości działa jak benzyna wlana w sam środek tego wewnętrznego ogniska. Była tylko jedna rzecz, która powinna go uspokoić. Gdy tylko wróci do domu, osiodła konia i popędzi szybciej, niż kiedykolwiek wcześniej…

***

I: - No i proszę prolog mamy już za sobą, ale jak na tyle godzin pracy, to wydaje mi się to malusieńko, nie sądzisz?

P: - Już nie narzekaj. Praca przebiegła pomyślnie, efekty nas zadowalają… no i ubawiłyśmy się po pachy. Poza tym, pierwszy rozdział będzie dłuższy oraz mniej tajemniczy… ale będziecie musieli troszkę poczekać. Prolog oraz całe opowiadanie dedykujemy Miliko, którą bardzo chciałabym poznać, i która podsunęła nam ten oryginalny pomysł. Dziękuję Ci w imieniu własnym i Ikuli. Do zobaczenia w pierwszym rozdziale.